“Rotterdam is een stad met rijke geschiedenis en betekenis... Ik was vooral ontroerd door de verhalen van de kunstenaars die na de Tweede Wereldoorlog door de nasleep navigeerden. Verhalen over veerkracht en herstel dankzij kunst resoneerden diep in mij. In tijden van tegenspoed heeft creativiteit een transformerende kracht.”
“Ik voel mij nu gerustgesteld, ik kan hier schilderen, beeldhouwen, schrijven, acteren en regisseren. Ik heb niet voor de stad Rotterdam gekozen om te wonen, maar ik hou ervan om mensen te zien en met hen om te gaan en te werken."
"In Syrië was ik verdoofd, maakte me niet meer druk om het gevaar, ik was blij om te denken dat ik een verschil kon maken. Totdat ik een punt bereikte waarop ik geen enkele manier meer zag om een verschil te maken, dat ik niemand meer kon helpen."
“En nu zijn we een beetje tevreden. Majed en ik hebben veel verloren, ons werk, ons leven, alles. Maar de toekomst is voor mijn zoons.”
“Ik was ineens de oudste die verantwoordelijk moest zijn voor de familie. Mijn moeder kon dat niet meer. Ik had ook het gevoel dat ik moest helpen zodat mijn familie niet zou instorten.”
“Hij maakte een basisolie voor Syrië en een eigen geur voor zijn dorp. Hij kon gelijk zeggen: deze olie is patchouli, of deze olie is roos.”
"Ik heb altijd van mijn moeder gehoord, jouw oma is Armeens, uit Turkije en moslim, de andere oma van mijn moederskant is van Libanon en Koerdisch. Wij zijn een grote mix. Ik heb niet alleen één bloed, ik heb gemixt bloed en dat bloed van mij moet ik respecteren."
“Ik wist dat ik hier een leven zou opbouwen vanaf nul, ik wist dat ik een kans had. Dus de cultuur, de taal, alles, ik ging mijn best doen om zo snel mogelijk te leren.”
“Mijn familie woont daar. Het was een moeilijke beslissing om naar Nederland te komen, maar uiteindelijk een goede beslissing.”
"Ons huis was een mooi huis, van leem, met een grote boom in het midden. Ik werd altijd wakker met geluiden van allerlei muzikanten en mensen die gedichten voorlazen. Mijn vader was een schrijver en dichter. Ik ben opgegroeid met kunst en cultuur."
“Kijk, mensen van mijn leeftijd moesten het leger in, ik wil niet vechten, mensen doodmaken. Ik dacht na een jaar of twee komen we terug.”
“We hebben een relatie met de Maas, zoals Raqqa met de Eufraat. En mensen zijn van verschillende achtergronden, van Turkije, Marokko, Suriname, van andere landen. Dit is echt een kleine wereld.”
“Het waren kleine dingetjes, wij hoefden niet eerst toestemming te vragen als iemand langs wilde komen. De deur stond altijd open. Als je ouder wordt, ga je je realiseren dat je meerder invalshoeken hebt, de Nederlandse cultuur en je Koerdische roots.”
“Ik ben echt trots op mijn kinderen. Ze zijn echt sterker dan ik, ze hebben moeilijke momenten meegemaakt, in vijf jaar in drie verschillende landen gewoond, met verschillende culturen en gewoonten. Dat is niet makkelijk. En ze doen het heel goed.”
"Naast mijn werk als docent en hoofd van de afdeling muziek, richtte ik in 2003 in Damascus een centrum voor muziek, theater en ballet op. Daarna richtte ik het Tarab orkest op. Ik had hele goede studenten, ik werkte in het operahuis, op dezelfde plek als het conservatorium in Syrië. Ik koos de beste muzikanten in Syrië in Arabische klassieke muziek. De beste, nummer één."
“Ik heb een mooie familie, had een mooi huis, mooi werk. Je gaat naar een nieuw leven en laat alles achter.” LUISTERVOORSTELLING
“Ik heb negen jaar geen onderwijs gehad, ik wil elke kans grijpen.”
'Opeens lag ik onder het puin'
“Ik was ook altijd heel erg bang om me te verdiepen, omdat je niet weet wat je tegenkomt als je gaat verdiepen in een missionaris die heilig verklaard is en in de tijd van slavernij onderdeel uitmaakte van de katholieke kerk.”