Ze is het geheugen van de wijk: Adrie Verboom is een van de eerste bewoners van de Huniadijk en woont er nog steeds. Juni 1962 kreeg ze een van de eerste sleutels. De eerste set ging naar een timmerman van de Rooms-Katholieke woningbouwvereniging ‘Voor het huisgezin’.
Adrie Verboom werd vlakbij geboren in Barendrecht en leerde haar man kennen op de dansschool in Ridderkerk. Na haar trouwen woonde ze in bij haar schoonouders aan de Hordijk, maar met een tweede kind op komst werd het krap. Hoewel ze ingeschreven stond, vroeg ze meneer Hoogland van de wijkraad of hij toch niet iets voor haar en haar jonge gezin kon betekenen. Dat lukte en zo trok ze in de nog lege flat.
Toen de kinderen wat ouder werden, solliciteerde ze bij Huize Dijkveld aan de Huniadijk. Daar heeft ze 25 jaar gewerkt als gastvrouw, in het restaurant en in de keuken.
"Nou kijk, ik ben een type, ik praat graag met iedereen, maak een praatje en als ze mijn hulp nodig hebben, dan ben ik er, maar voor de rest op mijn eigen. En zo heb ik eigenlijk altijd hier in Hordijkerveld geleefd en dat gaat gewoon goed."
Adrie Verboom (Barendrecht, 1924)
Dit verhaal is onderdeel van luistervoorstelling: Luisterportret uit Hordijkerveld.
En onderdeel van de collectie: Luisterportret uit Hordijkerveld, IJsselmonde.
En onderdeel van de collectie: Luisterportret uit Hordijkerveld, IJsselmonde.
Deel dit verhaal
Credits
Techniek/editing: Laura Schalkwijk
Interviewer: Laura Schalkwijk
Muziek: Marlies du Mosch
Ondersteund door: Joop Reijngoud, Linda Malherbe
Techniek/editing: Laura Schalkwijk
Interviewer: Laura Schalkwijk
Muziek: Marlies du Mosch
Ondersteund door: Joop Reijngoud, Linda Malherbe
Meer vertellers uit deze luistervoorstelling
"Ik was gelijk verliefd op het huis, met een voortuin, een achtertuin. Ik had het gevoel alsof ik elke dag vakantie had."
"Het was een groot weiland. Er waren geen scholen, geen kerken, echt helemaal niets."
"En die begon vreselijk te schreeuwen en toen gebruikte ik mijn haventaal om er even tegenin te gaan."
"Zo is het leven zeggen ze weleens, het is hard. Je vraagt er niet om, maar je krijgt het allemaal voor niks."
"Dus het is eigenlijk alles wat je wil, heb je gewoon hier in de buurt. En vooral groen en water. Het is gewoon een heel fijne wijk om in te wonen."
"Rotterdam en Odessa hebben iets met elkaar te maken. Onze cultuur, emancipatie, vrijheid in de denkwijze, in alles, dus dat was niet moeilijk, dat was uitdagend."
"Ik maak met zoveel mensen een praatje."
"Ja, mooie herinneringen heb je altijd van, vooral met dat Opzoomer Mee. En heel vaak in de zomer, zitten we buiten. Ik heb een tuin, maar ik zit heel weinig in de tuin. Ik zit meer aan de voorkant."
"Vroeger, hierzo in deze buurt zaten er een hoop jongeren, die hadden allemaal zo’n zendbakkie en dan kon je met elkaar praten en muziek draaien op de radio. Dat was wel leuk."