Anahid Darwish (1982, Aleppo, Syrië) &

Zeina (2005, Aleppo, Syrië)

Anahid wenst de mooiste toekomst voor haar vier kinderen, Adnan, Zeina, Mahmoud en Layan die allemaal in Syrië zijn geboren, in Aleppo, maar waar ze niet veilig konden opgroeien door de oorlog. “Ik ben echt trots op mijn kinderen. Ze zijn echt sterker dan ik, ze hebben moeilijke momenten meegemaakt, in vijf jaar in drie verschillende landen gewoond, met verschillende culturen en gewoonten. Dat is niet makkelijk. En ze doen het heel goed.”

Anahid groeide op in Aleppo, in een grote familie, met haar opa en oma van vaderskant, in een gezin met vijf kinderen totaal. Haar moeder zorgde voor de kinderen, haar vader had fabrieken van textiel en verhuisde voor zijn werk in 1998 naar Soedan. Zomers brachten ze door in Idlib, waar haar moeders familie vandaan komt en waar haar andere opa en oma een boerderij hadden met veel olijfbomen, vijgenbomen en natuur.  Na haar school wilde Anahid eigenlijk studeren om ingenieur te worden, maar haar cijfers brachten haar naar Franse literatuur. Anahid werd al jong moeder van vier kinderen. Haar jongste was twee jaar toen de revolutie en de oorlog uitbrak en de bommen steeds dichterbij kwamen. De hele familie verhuisde eerst naar Soedan, waar haar vader nog steeds woonde en werkte. Daar liggen vooral de eerste jeugdherinneringen van Anahids dochter Zeina. “Het was echt leuk daar, want we waren met de hele familie, met mijn nicht en neef ook, bij elkaar in een huis.”

Soedan bleek uiteindelijk ook niet het veilig, geen plek om haar kinderen een toekomst te geven. Ze verhuisden eerst naar Turkije en vervolgens lukte het Anahid om naar Nederland te komen waar ze uiteindelijk werd herenigd met haar kinderen.

Hier besloot ze haar hart te volgen en te gaan koken voor anderen. Ze volgde verschillende horeca-opleidingen, werkten in verschillende keukens van Frans tot Mexicaans en startte haar eigen cateringbedrijf. Als gastkok kookt ze vaak voor Verhalenhuis Belvédère. Dochter Zeina kookt vaak en graag mee, maakt mooie kunstwerken van het eten. Andersom is Zeina, die inmiddels op het Grafisch Lyceum zit, trots op haar moeder. “Zij heeft haarzelf ontwikkeld, een nieuwe taal geleerd, ons dingen geleerd. Ze geeft ons veel vrijheid.”