Op zijn 21ste kwam hij van Curaçao naar Nederland om te studeren in Tilburg en woonde eerst in Eindhoven en in Tilburg samen met zijn vriendin. Daar heeft hij nog steeds een beetje een zachte ‘g’ aan overgehouden. Daarna volgde hij een studie aan de Haagse Hogeschool en verhuisden ze naar Rotterdam, waar Charlie’s zus, tante en neefjes en nichtjes al op Zuid woonden. Ze begonnen aan de Beijerlandselaan, maar met een dochter erbij werd dat te klein. Zijn zus wees hem op de huizen aan de Prinsendijk, voormalige huurwoningen die door Vestia werden verkocht. Dat hebben ze helemaal opgeknapt en maakten zo ook snel vrienden met buren. Hij groeide op in een onderwijsgezin; zijn vader was schooldirecteur, zijn moeder schooljuf, zijn ooms en tantes waren leerkrachten. Samen met zijn zus en broer zat hij ook op dezelfde school. Thuis hadden ze een grote tuin met veel dieren: geiten, kippen en honden. ,,We zijn opgegroeid met beesten en planten. Dat mis ik soms hier een beetje, de ruimte om een moestuintje neer te zetten.’’ Charlie wilde absoluut zelf niet het onderwijs in. Techniek trok hem meer. Via de mts en het hbo is hij ingenieur geworden.
"Dus het is eigenlijk alles wat je wil, heb je gewoon hier in de buurt. En vooral groen en water. Het is gewoon een heel fijne wijk om in te wonen."
Charlie de Windt (Curaçao, 1979)
Dit verhaal is onderdeel van luistervoorstelling: Luisterportret uit Hordijkerveld.
En onderdeel van de collectie: Luisterportret uit Hordijkerveld, IJsselmonde.
En onderdeel van de collectie: Luisterportret uit Hordijkerveld, IJsselmonde.
Deel dit verhaal
Credits
Techniek/editing: Laura Schalkwijk
Interviewer: Laura Schalkwijk
Muziek: Marlies du Mosch
Ondersteund door: Joop Reijngoud, Linda Malherbe
Techniek/editing: Laura Schalkwijk
Interviewer: Laura Schalkwijk
Muziek: Marlies du Mosch
Ondersteund door: Joop Reijngoud, Linda Malherbe
Meer vertellers uit deze luistervoorstelling
"Ik was gelijk verliefd op het huis, met een voortuin, een achtertuin. Ik had het gevoel alsof ik elke dag vakantie had."
"Het was een groot weiland. Er waren geen scholen, geen kerken, echt helemaal niets."
"En die begon vreselijk te schreeuwen en toen gebruikte ik mijn haventaal om er even tegenin te gaan."
"Zo is het leven zeggen ze weleens, het is hard. Je vraagt er niet om, maar je krijgt het allemaal voor niks."
"Rotterdam en Odessa hebben iets met elkaar te maken. Onze cultuur, emancipatie, vrijheid in de denkwijze, in alles, dus dat was niet moeilijk, dat was uitdagend."
"Nou kijk, ik ben een type, ik praat graag met iedereen, maak een praatje en als ze mijn hulp nodig hebben, dan ben ik er, maar voor de rest op mijn eigen. En zo heb ik eigenlijk altijd hier in Hordijkerveld geleefd en dat gaat gewoon goed."
"Ik maak met zoveel mensen een praatje."
"Ja, mooie herinneringen heb je altijd van, vooral met dat Opzoomer Mee. En heel vaak in de zomer, zitten we buiten. Ik heb een tuin, maar ik zit heel weinig in de tuin. Ik zit meer aan de voorkant."
"Vroeger, hierzo in deze buurt zaten er een hoop jongeren, die hadden allemaal zo’n zendbakkie en dan kon je met elkaar praten en muziek draaien op de radio. Dat was wel leuk."