Dima Mousa (1977, Oujda, Marokko)

Ze droomt dat er in Syrië geen oorlog meer is, dat haar zoon Alward er een keer in zijn leven naartoe kan gaan en ziet hoe mooi zijn geboorteland is, dat hij moest verlaten met zijn ouders toen hij nog geen twee jaar was. Dima werd geboren in Marokko, waar haar ouders allebei werkten als docent, haar vader gaf topografie, haar moeder Arabisch. “Er was daar in die tijd een tekort aan mensen die goed Arabisch spraken, zo kwamen mijn ouders daar terecht.” Haar eerste herinneringen liggen in Syrië, in een dorpje bij Homs waar haar wortels liggen en waarnaar het gezin terugkeerde toen Dima twee jaar was. Daar groeide ze op met haar broer en twee zusjes. “Mijn broer is ingenieur, mijn ene zus dermatoloog, de andere apotheker net als ik.” Ze beleefde een heerlijke jeugd in de natuur, met een landschap voor olijfbomen en een gebergte als decor.  Daar droomde Dima van een toekomst als wetenschappelijk onderzoeker of als historica. Na haar middelbare school verhuisde ze naar hoofdstad Damascus voor haar studie om apotheker te worden. Haar zusje studeerde geneeskunde en ook haar ouders verhuisden uiteindelijk naar de hoofdstad, waar Dima inmiddels werkte bij het farmaceutische bedrijf Pfizer en woonde met haar toenmalige man, de Syrische schrijver Adnan Alaoda en hun zoontje Alward, geboren in 2009. Twee jaar later brak de revolutie uit die ontaardde in de oorlog. Toen op een gegeven moment de bommen vlakbij vielen, besloot Dima voor veiligheid te kiezen. Ze verhuisden naar Dubai, met het idee om snel weer terug te keren zodra de oorlog voorbij zou zijn. In Dubai werkte ze ook bij een medisch bedrijf.

In 2017 werd haar toenmalige man Adnan uitgenodigd voor een tijdelijk residentieschap door ICORN, een internationaal netwerk van vluchtsteden. Zo kwam hij in vluchtstad Rotterdam terecht, in het speciaal daarvoor bestemde gastenverblijf van Verhalenhuis Belvédère. En zo volgden ook Dima en Alward. “Dubai was leuk en prima, maar toen werd duidelijk dat wat in Syrië gebeurde niet zou stoppen. Ik had geen land meer.”

In Dubai mag je alleen blijven als je werkt en kun je geen nationaliteit krijgen of een zekere toekomst bouwen. “Mijn familie woont daar. Het was een moeilijke beslissing om naar Nederland te komen, maar uiteindelijk een goede beslissing.” Ze woont inmiddels samen met zoon Alward in Barendrecht en ze werkt bij een Amerikaans bedrijf dat zich bezighoudt met sterilisatie van medische instrumenten. Dima en Alward leerden in korte tijd Nederlands, keken eerst naar het Jeugdjournaal om de taal op te pikken, hadden veel hulp van anderen en voelen zich thuis in Rotterdam met alle culturen en met de geschiedenis van deze stad door de oorlog en het bombardement. Tijdens een verhalenavond ontmoette zij Rotterdammer Frans Meijer, voormalig directeur van de Bibliotheek die vertelde over zijn vader die ook werkte als apotheker in oorlogstijd hier en daarmee Westerbork overleefde. Dima: “We zijn daardoor verbonden.”