In 1975 is hij met zijn moeder afgereisd naar haar geboortegrond in Nalahia, op Nusa Laut, de kleinste van de vijf Ambonese eilanden. Abetsina Rikumahu, zo heette Eds moeder die daar opgroeide in een klein en streng gezin, met maar een zus. Daar werd ze ook verliefd op een dorpsgenoot: Domingus Leiwakabessy, maar de liefde was verboden. Hoewel ze uit hetzelfde dorp komen, was er verschil in de toen geldende hiërarchie: hij was naar de Hollandse school geweest, zij naar de inlandse school. ,,Mijn vader sprak Nederlands, mijn moeder gebrekkig of niet.’’ Zijn ouders zijn daarop allebei weggelopen, vertrokken van het eiland om te trouwen. Vervolgens ging zijn vader in dienst bij de KNIL. 25 jaar oud was Betsie, toen ze met haar man en twee jonge kinderen – Eds oudste broers – in 1951 in Schattenberg terechtkwamen, het voormalige joodse doorgangskamp Westerbork, dat jaren een woonoord was voor Molukkers. Uiteindelijk zou het gezin daar uitbreiden naar acht kinderen totaal: vijf jongens en drie meisjes, onder wie Ed. Ze woonden in Schattenberg tot 1963 en verhuisden toen naar Krimpen aan den IJssel. Hoewel zijn moeder de taal niet goed sprak, belemmerde dat haar niet in Nederland. Ze had drie banen: werkte bij schoonmaakbedrijf, een naai-atelier en een hotel. Later, in Krimpen, meldde ze zich bij het bejaardentehuis tegenover hun woning. Ze wilde heel graag verzorgende worden en kreeg daar de kans om een opleiding te volgen en te werken. ,,Mijn moeder ontwikkelde zich als een geëmancipeerde vrouw die zelf wilde werken, zelf een studie wilde volgen en zich niet meer liet onderdrukken door mijn vader. Ze had geen schroom om ergens op af te stappen. Dat heb ik echt van mijn moeder meegekregen.’’