Terug
 
"Geen enkele Nederlandse kok kan meer messen slijpen. Mijn vader is van die generatie chefkoks die met ogen dicht een hele komkommer even dun kunnen snijden."
Dit verhaal is onderdeel van luistervoorstelling: De Jonge Generatie – duur 31’05”.
En onderdeel van de collectie: Chinese Restaurantverhalen.

Eveline Wu (Zheijnag Qingtian, China, 1977)

Eveline Wu, ofwel Wu Miao Yang zoals haar Chinese naam is, werd iets onder Shanghai geboren en getogen. Ze komt uit een rijk gezin, met zij en haar zusje als enige kinderen. Ze woonden in een groot huis met wel zestig kamers. In de tuin groeiden alle soorten fruit die je je maar kunt bedenken. Ook haar grootouders en andere familieleden woonden daar. De eetzaal in het huis was zo groot als een gymzaal. Er werd altijd gekookt voor een grote groep van twintig tot dertig mensen. Haar opa had ooit veel geld verdiend in Japan en was een zeer gerespecteerde man die veel teruggaf aan de maatschappij. Het huis is naar hem vernoemd en nu een monument, opengesteld als museum.
Op haar vijftiende kwam ze naar Nederland, haar ouders achterna, die drie jaar eerder al waren verhuisd. Van haar prinsessenleven in China, kwam ze als afwasser terecht in het restaurant van haar tante in Udenhout. Daar heeft ze veel geleerd, kennis die ze goed kon gebruiken toen ze in 1999 haar eerste restaurant opende: Mister Wok in Heerlen, het allereerste wok-restaurant van Nederland, met haar vader in de keuken. Haar vader maakte ook de typische gerechten zoals babi pangang en foe yong hai maar ook dumplings. Van haar vader leerde ze hoe ze dit zelf moest maken. Na twee jaar verkocht ze de zaak en ging ze naar Londen om verder te leren over koken. Heimwee bracht haar terug naar Nederland. In Breda opende ze een nieuw restaurant, opnieuw Mister Wok. Het bestaat nog steeds en is uitgebouwd tot een franchise met locaties door heel Nederland. Ook Mister Wok werd verkocht en er volgde een nieuwe zaak in Eindhoven. In dit restaurant focuste ze zich op street food, geïnspireerd op wat ze in Londen had geleerd. Vervolgens kwam ze naar Rotterdam om Las Palmas over te nemen, dat nu Mood heet. ,,Binnen no time zijn we echt de beste sushitent van heel Rotterdam. Ik ben heel trots op mijn ploeg, mijn hele keuken en bediening.”

Meer verhalen met
Geen gerelateerde verhalen.
Deel dit verhaal
Credits
Techniek/editing:
Interviewer:
Muziek:
Ondersteund door:
Meer vertellers uit deze luistervoorstelling
"Er zit veel meer in dan eigenlijk echt alleen het eten. Er zit bijna een soort van filosofie achter en dat wil ik heel graag meegeven aan andere mensen."
"De zaak ging steeds beter en steeds beter. En van de ene zaak ging het naar een tweede zaak. En een derde zaak. Op den duur... Volgens mij hebben we nu veertig zaken of zo. De Sumo restaurants zitten nu door heel Nederland."
© 2024 Verhalen van Rotterdammers | Website door Mediabreed