Terug
 
"Zo is het leven zeggen ze weleens, het is hard. Je vraagt er niet om, maar je krijgt het allemaal voor niks."
Jenny Meijer – Slingelandt (Utrecht, 1948)
Dit verhaal is onderdeel van luistervoorstelling: Luisterportret uit Hordijkerveld.
En onderdeel van de collectie: Luisterportret uit Hordijkerveld, IJsselmonde.

Jenny is de Coop, haar man Joop de Praxis: zij doet boodschappen voor de hele straat, hij knapt de klusjes op. Zo was het ook al in de Persoonsstraat, waar ze voorheen woonde. Ze is geboren in Utrecht als dochter van binnenvaartschippers van Damco en voeren vaak met kolen heen naar Duitsland en Zwitserland. Haar eerste levensjaren is ze grootgebracht door een tante. Van haar zevende tot en met haar zestiende voer ze mee en moest meewerken aan boord. Op haar 16e trouwde ze, maar dat was geen gelukkig huwelijk.
In 2001 kwam ze naar de Leppedijk. De aanleiding was droevig; haar dochter woonde daar, was ernstig ziek en alleenstaande moeder van vier zoons. Jenny kreeg een huis naast haar en kon zo ook zorgen voor haar kleinzoons. Heel verdrietig was het toen haar dochter overleed. Ze zorgt nog steeds voor haar kleinzoons en woont nog altijd aan de Leppedijk samen met haar man Joop, met wie ze heel gelukkig is.

Meer verhalen met
Onderwerp: Wonen  
Locatie: IJsselmonde  Rotterdam-Zuid  
Deel dit verhaal
Credits
Techniek/editing: Laura Schalkwijk
Interviewer: Laura Schalkwijk
Muziek: Marlies du Mosch
Ondersteund door: Joop Reijngoud, Linda Malherbe
Meer vertellers uit deze luistervoorstelling
"Ik was gelijk verliefd op het huis, met een voortuin, een achtertuin. Ik had het gevoel alsof ik elke dag vakantie had."
"Het was een groot weiland. Er waren geen scholen, geen kerken, echt helemaal niets."
"En die begon vreselijk te schreeuwen en toen gebruikte ik mijn haventaal om er even tegenin te gaan."
"Dus het is eigenlijk alles wat je wil, heb je gewoon hier in de buurt. En vooral groen en water. Het is gewoon een heel fijne wijk om in te wonen."
"Rotterdam en Odessa hebben iets met elkaar te maken. Onze cultuur, emancipatie, vrijheid in de denkwijze, in alles, dus dat was niet moeilijk, dat was uitdagend."
"Nou kijk, ik ben een type, ik praat graag met iedereen, maak een praatje en als ze mijn hulp nodig hebben, dan ben ik er, maar voor de rest op mijn eigen. En zo heb ik eigenlijk altijd hier in Hordijkerveld geleefd en dat gaat gewoon goed."
"Ik maak met zoveel mensen een praatje."
"Ja, mooie herinneringen heb je altijd van, vooral met dat Opzoomer Mee. En heel vaak in de zomer, zitten we buiten. Ik heb een tuin, maar ik zit heel weinig in de tuin. Ik zit meer aan de voorkant."
"Vroeger, hierzo in deze buurt zaten er een hoop jongeren, die hadden allemaal zo’n zendbakkie en dan kon je met elkaar praten en muziek draaien op de radio. Dat was wel leuk."
© 2025 Verhalen van Rotterdammers | Website door Mediabreed