Zijn vader is in de jaren zestig van Nador naar Nederland geëmigreerd, om de handel van Mohameds opa uit te breiden. ,,Mijn opa was een van de grootste handelaren van Marokko. Hij had een winkel, standjes op de markt.’’ Zijn vader zou een paar jaar in Europa blijven om dan weer terug te keren, maar via Duitsland en Frankrijk kwam hij in 1964 in Nederland, Utrecht terecht, het land waar hij zou blijven wonen en waar Mohameds moeder in 1976 ook naartoe kwam. Mohamed groeide ondertussen op als vijfde kind in de rij van acht, bij zijn oma. Hij ging naar de koranschool in de moskee en daarna naar de lagere school en droomde ervan om leraar literatuur te worden of voetballer. Zijn ouders zag hij tijdens vakanties, in Marokko. Dan vertelde zijn vader hem over Nederland. ,,Dan voelde ik zeg maar, dat hij over een paradijs aan het praten is.’’ De verhalen gaan over hoe werkgevers met werknemers omgaan en hoe vriendelijk de mensen zijn als hij bijvoorbeeld de weg vroeg en hem zelfs meenemen in hun auto om hem op het juiste adres af te zetten.
Na zijn middelbare school, in 1992, besloot Mohamed om ook naar Nederland te komen.
Zijn eerste adres was tegenover De Kuip, in de Beukelaarsstraat. Hij leerde eerst de taal en ging toen verder studeren aan de Hogeschool, waar hij SPH deed, Sociaal Pedagogische Hulpverlening.
Hij werkte voor de GGD als gezondheidsvoorlichter, bij Radio Rotterdam als programmamaker, voor het Dijkzigt-ziekenhuis en voor Pameijer. Mohamed heeft inmiddels ook een gezin en drie kinderen. Zijn oudste dochter studeert tandheelkunde in Amsterdam, de twee jongsten, een jongen en een meisje, studeren psychologie. Mohamed doet veel vrijwilligerswerk en heeft een eigen stichting op Zuid: Stichting Ouderen Feijenoord aan de Polderlaan in Hillesluis. ,,Het is een plek van samen zijn, maar ook van mensen helpen met problemen. We organiseren veel voorlichtingen over gezondheidszorg bijvoorbeeld.’’ Hoewel hij trots is op zijn Marokkaanse komaf, voelt hij zich ook Nederlander. ,,Dit is echt een land van kansen. Als je om je heen kijkt, zie je zoveel Marokkanen die hun plek hebben: burgemeesters, directeur van de Euromast, voetballers, cabaretiers. Dat is mijn land, ik houd echt van Nederland.’’