De eerste twaalf jaar groeide hij op in zijn geboortestad Nador, destijds een klein stadje waar zijn ouders een groentewinkeltje hadden. Omdat zijn vader een zaak had, kon hij een visum krijgen naar Europa, naar Nederland. Dat had hij nodig vanwege ziekte. In Marokko waren er geen goede geneesmiddelen voorhanden. ,,Dus hij is hier naar Gouda gekomen, hij heeft een jaar in het ziekenhuis gelegen.’’ Nadat hij was opgeknapt, kon hij werken in de haven. ,,Dat heeft hij heel zijn leven gedaan. Zwaar werk.’’ In 1974 kwamen Mohammeds broers en zussen naar Nederland. Mohammed bleef nog een jaar langer, bij oma, om zijn school af te maken. In december 1975 kwam zijn moeder ook hem en zijn zus ophalen. Vanaf zijn elfde jaar groeide hij op in de Afrikaanderwijk, Rotterdam-Zuid. ,,We hadden heel veel activiteiten, we hadden film, bioscoop, voetbalvelden.
Het eerste jaar ging hij naar een internationale klas om Nederlands te leren, daarna volgde de lts. Totdat zijn vader hem vroeg te werken. ,,Mijn vader zei: ik kan niet tien monden in mijn eentje voeden.’’ Mohammed deed van alles: hij werkte bij een slagerij, voor een sloopbedrijf en (ver)kocht metalen. ,,Ik had veel klanten, sociale contacten, dat was leuk.’’ Hij trouwde met zijn vroegere buurmeisje uit Nador. ,,We hebben best wel een groot feest gehad, zij in Marokko, ik hier in Nederland. En we zijn nog steeds gelukkig.’’ Samen kregen ze zes kinderen, allemaal geboren Rotterdammers: drie zoons en drie dochters en is hij bovendien al opa. Zijn kinderen zijn allemaal goed terechtgekomen. Zijn oudste zoon helpt graag andere mensen en werkt als zelfstandige in de gehandicaptenzorg. Een dochter zit op het hbo, een ander op het gymnasium. Met een lach: ,,Als de kinderen zijn geslaagd, dan ligt het aan de ouders toch?’’ Hij woont nog altijd in de Afrikaanderwijk. ,,Ik zou niet weg willen.