Zijn vader kwam in 1965 als gastarbeider naar Nederland en kwam via de vader van Mohamed Ibrahim aan een baan in Leeuwarden, in de blikfabriek naast Friesche Vlag. Ondertussen groeide Mostapha op in Wauwarzt, een dorpje hoog in de bergen tussen Tanger en de Algerijnse grens, met uitzicht op de Middellandse Zee. ,,Het mooie aan het dorp is dat je proeft, je ruikt, je voelt alleen maar puur natuur. Het is onherbergzaam gebied, zo ongerept nog, gewoon uniek om mee te maken als je daar bent.’’ Terwijl zijn vader hard werkte aan een betere toekomst, kwam in 1974, het hele gezin over naar Friesland. Mostapha was elf jaar en vroeg na de hereniging op Schiphol aan zijn vader waar de bergen waren. Ze woonden vier hoog in een flat en ongemerkt leerde Mostapha zowel Nederlands als Fries spreken. ,,Dus ik ben een van de weinige Marokkanen die Fries spreekt. Hoe bijzonder is dat?’’
Van zijn zeven broers en zus, woont alleen een broer nog in Friesland. ,,Dat is echt een Marokkaanse Fries geworden.’’ Zelf vertrok hij in 2005 richting Rotterdam, waar hij nu een Zevenkamp woont. Mostapha deed hbo Maatschappelijk Werk en heeft een baan in de hulpverlening. Hij begeleidt jongeren die met veel problemen thuis zitten, die niet naar school gaan of die met justitie in aanraking zijn gekomen. Hij is getrouwd en heeft drie kinderen, een zoon van 20 jaar, een dochter van 16 en een dochtertje van vier jaar. ,,Ik woon hier nu ruim 45 jaar en het is ook mijn Nederland. Ik voel me niet Berbers, ik voel me niet Marokkaans. Ik voel me een wereldburger. Dat is zo mooi, dat ik met al die culturen ben opgegroeid, met ook verschillende religies. Ik voel me gewoon zo thuis hier en dat heeft te maken met dit kleine kikkerlandje die dat voor mij mogelijk heeft gemaakt. Dat ik had ik mijn geboortedorp niet meegemaakt.’’