Amar Dinsi, zo heette Naziha’s vader en Dayyaans opa, was de zoon van een burgemeester. Hij kwam uit een dorp in het noorden van Marokko, op anderhalf uur rijden van de Spaanse enclave Mellila. Een groen dorp met fruitbomen, waaraan de appels, peren en amandelen rijkelijk groeiden. ,,Mijn vader heeft geen honger gekend als kind. Ze hadden land, ze hadden bedienden, paarden alsof het zeg maar een Rolls Royce is.’’ Hij trouwde met een meisje uit zijn dorp – Naziha’s moeder – en verhuisde naar Mellila om een gezin te stichten en waar Naziha geboren zou worden, op het officiële Spaanse grondgebied in Marokko. Eigenlijk was Amar Dinsi voorbestemd om in de voetsporen van zijn vader te treden, om het district aan te sturen. ,,Maar daar had hij geen zin in. Hij heeft alles achtergelaten, koos voor zijn vrijheid.’’
In Mellila deed hij alles waarmee hij zijn gezin kon voeden. Hij werkte hij als kok voor het Spaanse leger, hij was schoenmaker. ,,Het is volgens mij een generatie geweest die zo improviserend was.’’ In de tijd met van de migratie naar Europa vertrok ook haar vader naar de andere kant van de Middellandse Zee. Hij werkte in Frankrijk en Duitsland totdat zijn broer hem vroeg naar Nederland te komen.
Naziha was drie jaar toen ze met haar moeder naar Nederland kwam. Ze heeft nog intense herinneringen aan die wiebelige, misselijkmakende bootreis en aan het tbc-prikje dat ze in Nederland kreeg. De Dinsi’s gingen wonen in de Haagse Schilderswijk. Daar heeft Naziha 28 jaar gewoond, voordat ze eerst in Rijswijk en daarna in Rotterdam terechtkwam. Dayyaan, die een Nederlandse vader heeft, voelt zich ook Marokkaans. ,,Ik voel me eigenlijk meer tropisch, dan dat ik me Nederlands voel. Het gelach, de feestmalen, de gesprekken, ik vind het fantastisch dat ik bij deze familie hoor.’’