Haar opa was een zeeman uit Tallinn die is aangemonsterd in Katendrecht. Tamara’s oma werkte in de Estonia Bar aan de Veerlaan, hun zeemanspension voor Esten. ,,Ze konden er slapen bovenin het pension, maar ze hadden ook een plek waar ze gezellig met elkaar konden zijn voordat ze weer op reis gingen.” Opa Rohde overleed vrij snel na de oorlog, op jonge leeftijd. Tamara heeft hem nooit gekend. ,,Mijn overgrootmoeder uit Estland kwam toen naar het gezin in Rotterdam, om voor haar kleinzoon, mijn vader te zorgen. Dat vind ik wel heel bijzonder, daar ben ik haar nu dankbaar voor.’’ Haar vader ging ook werken in de Estonia Bar en daarna als portier bij General Motors. Als kind zijnde kwam Tamara ongeveer eenmaal per maand in de Estonia Bar. ,,Mijn moeder wilde niet zo graag dat ik daar kwam. Mijn vader vond het wel gezellig als ik mee ging. Ik weet nog dat ik altijd even achter de flipperkast mocht.”
Haar vader was dol op zijn oma, hij vertelde altijd over haar. ,,In haar kamer hing zo’n klein peertje. Dan ging die oma uit Estland op een krukje staan en dan had ze een heel klein bijbeltje en daar ging ze dan zo dichtbij uit dat bijbeltje lezen.” In 1985 kreeg Tamara een tweeling, Frank en Bianca. Enkele jaren later overleed haar moeder. ,,Vanaf toen heeft mijn vader ons veel geholpen. Hij kwam bijna dagelijks.”  Bianca: ,,Ik heb echt goede herinneringen aan opa. Hij had zo’n beetje een dikkere buik. Droeg bretels. En best wel vaak vroeg hij aan ons van: o, wil jij even op mijn rug krabben? Dat vonden wij heel leuk. Iedereen in de buurt kende mijn opa ook, omdat hij altijd op zijn fietsje rondreed. Altijd fluiten. En een praatje maken.”  Bianca werkt nu als HR adviseur en woont sinds een half jaar aan de noordelijke kant van de Maas.
Frank vertelt dat opa hen veel voorlas. ,,En als we eten gingen halen bij de Chinees, dan vond hij het leuk dat wij tot tien konden tellen in het Chinees. Dat kunnen we nog steeds: ja, ji, saam, sei, m, lok, cat, baat, kau, sap. Dat heeft opa ons geleerd.” Frank werkt nu als business developer bij transportbedrijf DHL. Hij woonde zelf enkele jaren samen op Katendrecht, aan de Brede Hilledijk, de plek waar zijn opa is geboren. ,,Ik had toen een buurman, Herman van Eijk,  een echte Kapenees. Als ik dan uit werk kwam, ging ik een whisky’tje met hem drinken en zat ik zo een paar uur naar zijn verhalen te luisteren. Hij kon ook over de Estonia Bar nog het een en ander vertellen.”
Het gezin is nog nooit naar Estland geweest. Tamara: ,,Mijn vader had vliegangst, die durfde niet. Hij wilde eigenlijk ook nooit over vroeger praten. Hij moest in de oorlog, zoals zoveel mannen hier, met zo’n razzia mee en heeft in Duitsland gewerkt.” Ze vroeg haar vader ooit om iets op te schrijven over de Estse en Duitse kant van zijn ouders. Dat heeft hij gedaan. Nu, zo’n twintig jaar later, koestert Tamara de twee A4-tjes met haar familiegeschiedenis.