Elke vier jaar kent Estland grote zang- en dansfestivals met klederdracht. Tijdens haar middelbare schooltijd deed Viivika ook mee en omdat ze geen riem had en deze heel duur was, moest ze die zelf maken. ,,Die heb ik daarna bij elke verhuizing altijd meegenomen en is best belangrijk voor mij.’’ Ze groeide op in een dorpje in het westen van Estland, midden in de natuur en het bos. ’s Winters trok het halve land er naartoe om te gaan langlaufen, iets wat Viivika al deed toen ze nog heel klein was. Viivika komt uit een traditionele arbeidersfamilie. Haar moeder, op wie ze enorm lijkt, werkt al veertig jaar voor hetzelfde bedrijf, dat eerst cementblokken maakte en nu hout verhandelt. Haar vader, nu met pensioen, werkte op een boerderij met koeien. Als oudste – ze heeft nog twee jongere broers – moest Viivika altijd meehelpen in het gezin.
Na de val van het IJzeren Gordijn ging Viivika werken als au pair in Denemarken. ,,Alles was ineens open, we mochten gaan, alleen niet werken. Om te werken had je een vergunning nodig en als au pair was dat het allermakkelijkst.’’ Ze studeerde in Denemarken en kwam even een paar dagen vakantie vieren in Nederland, in Amsterdam en in Rotterdam. ,,En een van die avonden gingen we op stap naar de Consul, een café, bar in Rotterdam en daar heb ik mijn huidige vriend ontmoet.’’ Vier maanden later – in augustus 2007 – woonde ze in Rotterdam, waar ze nu samen met vriend Ronald een huis in Delfshaven heeft en waar haar twee kinderen Ida en Mairo zijn geboren. Ze werkt hier als teamleidster op een klantenserviceafdeling. Hoewel ze zich inmiddels thuis voelt in Rotterdam, mist ze soms wel Estse dingen: roggebrood, de peperkoekengeur van thuis met de kerstdagen en het uren met elkaar doorbrengen van de familie. ,,Dat vind ik ook Ests, iedereen blijft gewoon slapen. Samen lekker eten, kletsen, daar heb je meer tijd voor elkaar.’’